මා නිවසට ආ විගසම දුව එන්නේ ඉහ වහ ගිය සන්තෝ‍සෙනි
දෙන්නේ ටොකු දෙකකි බේරන්නට බැරිම තැන
ආදරෙන් හිස පිරිමදින්නේ ඒ දුක නිවන්නයි

අපි සෙල්ලම් කළ මිදුලේ අද වෙනකෙකු දුව පනින හැටි
දුටු විට සිහිවෙනවා ඔබේ දඟ වැඩ මිදුලේ සැරි සරමින් කළ
අද ඔබ නැතිමුත් ඒ බොඳ වු මතකයන් සැරිසරනවා
තවමත් මා සිත් අහස වටා

ඔබ සිර කළේ කරදරයක් නොම වෙන්න
ගත හැර දමා කුටියෙම 
ගියේ සදහටම යලි නොඑන්නම

ඔබේ සිරැර පොහොරක් වී
දිනෙන් දින දලුලනවා සමන් පිච්ච පැලේ
ඔබේ සොහොන් කුටිය මත හිද

ඔබට දුන් ආදරය වෙනකෙකු කෙරේ ඇති නොවේ
ඒ ආදරය ලැබු එකම, අවසාන බලු පැටියා ඔයා විතරමයි....